Yoldaş demem boşuna değil; kendisini ‘solcu’ olarak tanımlayan, Latin Amerika’nın yetişebildiği her köşesinde sosyalist önderleri destekleyen, onlarla güçlü şahsî bağlantılar kuran ve her vakit fakirlerin, ezilenlerin yanında, zorbaların karşısında yer alan bir kahramandı.

Buenos Aires’in çok fakir bir gecekondu mahallesinde 8 kardeşin beşincisi olarak doğan, suyu ve elektriği olmayan bir baraka bozmasında büyüyen Diego sınıfını asla unutmadı, onlar için güçlülerin karşısına dikildi. Bu yalnızca siyaset alanıyla da kısıtlı değildi. Kiliseyi, Vatikan’ı yerden yere vurmaktan çekinmedi. Vatikan’ı ziyaret edip altın tavanları gördükten sonra şunları demişti: “Daha sonra Papa’nın aç çocuklar için kaygılandığını söylediği konuşmasını duydum. O vakit altın tavanları sat amigo; bir şey yap!”

CHE, CASTRO VE FİLİSTİN…

Kıtadaki Chavez, Lula üzere solcu önderlere kayıtsız koşulsuz takviye verdi. ABD’den ‘nefret ettiğini’ tekraren lisana getirdi, Irak Savaşı protestolarında en önde yer aldı, Bush’a giydirmediği laf kalmadı. Kahramanı Che Guevara idi; Fidel Castro’yu ise “ikinci babam” diye anıyordu. Bağımlılık tedavisi ararken kapıların yüzüne kapandığı günlerde Küba’nın kapılarını açan Castro’yu da Che’yi de dövme yaptırmıştı bedenine. Çok öteki sevdiği Fidel ile tıpkı gün öldüğü ayrıntısını yazdı gazeteler. Filistin’in yılmaz bir savunucusuydu, her şartta Filistin’in yanında olduğunu tekraren gösterdi; “Kalbimde bir Filistinliyim” kelamıyla akıllarda kaldı. Bence 1 numara oydu ve daima o kalacak. Ezilmişler, itilmişler, fakirler, mazlumlar ondan razıdır. Elveda yoldaş Diego…

Hürriyet