Ayşe Büyük, 31 yaşında. Yasin Bahadır Yüce’yle bundan yedi sene evvel, bir arkadaşları vasıtasıyla tanıştı. Evliliği hiç düşünmüyordu lakin kendini iki ay içinde evlenmiş buldu: “Çok şık bir çift olduk. Nazar değmesin diye kimseye anlatmıyordum. Bana çok paha verdi. Sevilmek o kadar hoş bir şey ki…

Eşim çok toplumsal bir kişiydi, vakit bulduğumuzda konutta durmak istemiyordu. Eski bildirilerimizi okuyorum da. Daima ‘Akşam ne yapıyoruz?’ yazıyordu.”

Ayşe Büyük, eşinin sık sık “Senin ayaklarının üzerinde durmanı istiyorum, hoş bölgelere gel. Hoş mekanlarda senin üzere iyi kişiler olsun istiyorum” dediğini anlatıyor. Bir de uzun uzun sohbetler ettiklerini… “Her bahiste konuşabilirdik, haber ve birikimi çoktu. Kendine hayran bırakıyordu.”

Bebeğini yalnızca ultrasonda gördü

Çift, 2016’da çocuk sahibi olacaklarını öğrendi. Polis memuru olan Yasin Bahadır Âli, vazifesi nedeniyle eşiyle muayeneye yalnızca üç sefer gidebildi, bebeğini yalnızca üç defa ultrasonda görebildi. 15 Temmuz 2016 günü, onlar için hoş başlamıştı. Akşam yemek yediler, yürüyüş yaptılar. Meskenleri Gölbaşı’nda, Havacılık Dairesi Başkanlığı’nın yanındaki lojmanlardaydı. Meskene dönüp bir sinema açtılar.

Kanallar ‘Son dakika’ anonsları geçtikten çok kısa bir vade sonra mesai arkadaşları Yasin Bahadır Yüce’yi aradı. Ayşe Büyük, o anları şu laflarla anlatıyor: “Biz o vakit hâlâ darbe teşebbüsü olduğunu bilmiyorduk. Eşim gitti. 15-20 dakika geçti. Konutun içinde dolaşıyorum, içim yanıyor. Bir şey olacak lakin ne olacak, bilmiyorum. O anı anlatamam size. Yasin beni aradı, ‘Ne yapıyorsun, nasılsın’ diye sordu. O kadar sakindi ki… ‘Göreve gidebilirim, bana kıyafet hazırlar mısın’ dedi. ‘Tulumunu (iş kıyafeti) koyayım mı’ diye sordum. O denli bir ‘Koy’ dedi ki… Velev koy velev koyma dercesine… Düşünüyorum artık, güya yalnızca sesimi duymak için aramıştı.”

Telefonu kapattılar. Ayşe Büyük, sırt çantasını aldı, içine birkaç çamaşır koyduktan sonra bir patlama sesi duyuldu. Lakin duyduğu sesin bomba sesi olduğunu anlamadı. ‘Bir bina yıkıldı herhalde’ diye düşündü, dışarı baktı. Karşıdaki binalar alanında duruyordu. Şahsi Harekât Daire Başkanlığı’na atak olabilir diye düşünerek eşini aradı. Fakat o telefon hiç açılmadı. Ayşe Ulu, üst komşusuna çıktığında o sesin, Şahsi Harekât Daire Başkanlığı’na atılan bombanın sesi olduğunu öğrendi.

Sincan’da oturan kayınpederini aradı, tam o esnada kuvvetli bir bomba sesi daha duyuldu. Sekiz buçuk aylık gebe olan Âli, o an tarafa yatıp karnını himayeye çalıştığını hatırlıyor.

“Ambulans gelirse bilin ki Yasin şehit”

Bir mühlet sonra eşinin arkadaşları geldi. Onu lojmandan çıkarmak istiyorlardı. Havacılık Dairesi Başkanlığı’nın bombalandığını söylemediler. O gece eşinin ailesinin konutunda bekledi Ayşe Aziz: “Kayınvalideme ‘Biri beni arayacak, sizin adresinizi isteyecekler zira ambulans gönderecekler. Ambulans gönderirlerse de bilin ki Yasin şehit oldu’ dedim. 10 dakika geçti geçmedi, en yakın arkadaşı aradı. ‘Yanına geleceğim. Bana bir adres ver’ dedi. Verdim.

Evet, o ambulans geldi. ‘Yasin yaralı. Seni hastaneye götürüyoruz’ dediler. Ambulanstayken komşumuz aradı. Meğer o, gece almış haberi lakin bana söyleyememiş. O an başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Derhal evvelki akşam yemek yediğim, sinema izlediğim, bir gün sonra çarşıya çıkıp çocuğuna alışveriş yapacak insan artık yoktu hayatımda.”

Defin süreçlerinden sonra konutuna çabucak dönemedi Ayşe Ulu. Döndüğündeyse içtikleri çaylar duruyor, meskenlerinin ışığı hâlâ yanıyordu… Hazırladığı sırt çantası, eşinin üzerinden çıkardığı eşofmanları…

İşte o an bağıra bağıra ağlamaya başladı: “Çocuğumuz için daha alışveriş yapmamıştık, doğuma az bir vade kala yapacaktık. Güya planlamış üzere. Onunla aldığım şeylerin hatırası kalacakmışçasına bir şey aldırmadı. Düşünüyorum, tahminen de oyalanayım diye…”

Yasin Bahadır Ulvî, hayatını kaybetmeden bir vade evvel, doğacak oğulları için isim arayan Ayşe Hanım’a “Benim ismimi koyalım” demişti. Ayşe Hanım, “Kesinlikle koymayacağım” dese de eşinin ismini yaşatmak istedi. Bebek Yasin Bahadır, 20 Ağustos 2016’da dünyaya geldi: “Doğuma gittim. Herkes vardı lakin o kalabalıkta ruhen yalnızdım. Size anlatıyorum lakin anlayamazsınız. Özlemekten burnumum direği sızladı.”

Baban gelmeyecek, biz ona gideceğiz

Yasin Bahadır artık dört yaşında. Keyifli lakin içine kapanık bir çocuk. Bundan tam yedi ay evvel, bir gün meskende birlikte oyun oynarlarken anasına “Babam gelsin” dedi. Ne diyeceğini bilemedi Ayşe Aziz. Psikologlarla yaptığı tüm konuşmalar o an aklından gitti. “Baban gelmeyecek. Baban orada yatıyor, gelemez. Biz ona gideceğiz” dedi.

Cenneti, şehitliği anlatamıyor, yalnızca kahraman diyordu. “Ben sana yeterim, ben çok güçlüyüm” dedi oğluna. Birlikte oyun oynamaya devam ettiler.

Yasin Bahadır, o günden tam bir ay sonra bu sefer “Anne… Gelmeyecek mi?” diye tekrar o soruyu sordu: “Kuzenlerinin babalarıyla oynayıp sarıldıklarını gördüğünde ben ölüyorum. Eşimin acısını, neredeyse her şeyi unutuyorum, çocuğum üzülüyor diye yanın dibine giriyorum.”

Vaka sonrası bilinç kaybı olduğunu, hâlâ ara ara yaşadığını anlatıyor, velev bana “Sizinle konuştuğumu yarın hatırlamayacağım” diyor Ayşe Hanım. Konuşmamızın ahir, eşiyle ilgili unutamadığı anıları paylaşıyor:

“Bir de bana daima ‘Kendi ayaklarının üzerinde dur. Her işini kendin yap, bana bağlı olma. Ben yarın hayatında olmayabilirim; vefat olur, ayrılık olur fakat sen ayaklarının üzerinde duracaksın’ derdi. Otomobil kullanmayı sevmezdim, ‘Öğrenmen gerek’ deyip çetinle otomobil kullandırırdı mesela.

Bir gün ablam, eniştem, ben ve Yasin otururken ablama döndü, ‘Ayşe çalışacak. Senin alt katına taşınacağız, çocuğumuza sen bakacaksın’ dedi. Vaka oldu. Doğum yaptım. Ablamın alt katı boşaldı. Oraya taşındım. Eşim vasiyet ettiği için değil. Rast geldi… İşe başladım. Çocuğuma ablam bakıyor.”

Hürriyet